Ik heb een haat-liefde relatie met de Unleash Award.
Vorig jaar stelde ik me voor de eerste maal ten doel om een verhaal in te sturen. Dat werd een verhaal van 20 pagina's A5 (net binnen de limiet van 6000 woorden), waarna ik het toch niet instuurde. Ik ben zo'n gek die alles tien keer op moet polijsten en bijwerken voor ik het wil publiceren. Toch is het er uiteindelijk gekomen, als verhaal van zo'n 40 pagina's en eerste aanzet tot een roman. gepubliceerd in Zee van verbeelding.
Dit jaar zou ik meedoen met twee verhalen.
Het eerste verhaal gaat over een man die opgesloten in zijn huis zit met een monster. En nee, het is niet iemand met een aandoening of fobie die niet zijn huis uit kan. De hoofdpersoon is een geest die gebonden is aan zijn woning en het monster is de kleine, kalende nieuwe bewoner die zich tot seriemoordenaar ontpopt en waaraan de geest niet kan ontsnappen.
Alhoewel het best een aardig verhaal is met een leuke gimmick en twist, blijft het daar toch een beetje steken. Ik dacht... wat komt erna? Zo ben ik verder gaan schrijven.
Nu is het verhaal aan het verworden tot een kroniek van twee personen op zoek naar verlossing, loutering en vergiffenis. Maar niet in 6.000 woorden. Dus weer geen verhaal voor de Unleash Award.
Verhaal nummer twee dan, mijn persoonlijke favoriet:
Een verhaal over de rivaliteit tussen twee kunstschilders tijdens de renaissance binnen dezelfde stad. De een de Meester op zijn retour, de ander de voormalige leerling op weg naar de top. De rivaliteit tussen beide mannen strekt zich uit naar hun gezinsleven en de op zich trouwe maar verwaarloosde vrouw van de leermeester en ontspoort totaal. Uiteindelijk eindigt de zoektocht naar de hoogste kunstvorm in jaloezie, woede en bloed.
Op zich aardig, maar de karakters komen in die 6.000 woorden weer niet uit de verf. Bovendien... ook al is het magisch realisme, het is niet echt fantasy, zoals het andere verhaal eigenlijk helemaal geen horror is.
Verder uitwerkend kom ik uit op een ander soort verhaal, met een milder maar fraaier einde. Oneindig veel triester op een veel mooiere manier. Maar weer niet binnen de 6.000 woorden.
Zo heeft de Unleash Award me inmiddels, zonder dat ik ooit meegedaan heb, wel gestimuleerd om drie verhalen te schrijven die mij zelf erg dierbaar zijn.
Ik heb dan ook besloten te proberen rond augustus een bundel af te ronden met langere verhalen. Geen fantasy, geen horror, wel magisch realistisch, die zich allen afspelen in de wereld van nu of vroeger, de wereld zoals wij die denken te kennen.
